Na een lange reis veilig aangekomen in Denpasar, en direct door naar Padangbai. De chauffeur van mijn hotel stond zoals afgesproken op me te wachten. Het voelde weer als thuiskomen! Zondagmiddag naar het de White Sand Beach, waar ik zoals altijd in Padangbai, de sponsorkinderen en hun ouders ontmoet, en het geld overhandig.
Zondagavond zat ik net in mijn hotelkamer te bellen met neef Randy over de database, toen het hele gebouw begon te schudden. Paniek alom, alweer een aardbeving. Weliswaar opnieuw bij Lombok, maar sterk genoeg om het hier goed te voelen. Iedereen in paniek naar buiten. Sommigen bleven ook de hele nacht buiten, maar ik besloot na een tijdje toch mijn bed maar weer te zoeken. Ik had wel eens eerder kleine bevingen meegemaakt, maar niet zo hevig als dit keer. Ik was dan ook blij om de volgende ochtend te vertrekken naar Pancasari, weg van de oostkust.
In Pancasari logeerde ik bij Gita, onze inmiddels onmisbare Balinese contactpersoon daar. Ze woont met haar echtgenoot in een prachtige villa, met uitzicht op een van de meren. Fijne logeerplek! Gita had alles prima voorbereid in Pancasari. De formulieren naar de scholen gebracht, en – ook een belangrijke taak – de nieuwe laptops aangeschaft in Singaraja, en bestemd voor de leerlingen van klas 10 (eerste jaar van de senior high school). Dankzij Alita, die eerder dit jaar naar Bali ging en Gita het geld vast heeft gegeven, kon Gita de laptops aanschaffen. In Pancasari konden we zes kinderen blij maken met een nieuwe laptop. Ook konden we hier 8 nieuwe kinderen aannemen, op voordracht van de school.
Daarna door naar Lovina, hotel Rini. Nog niet eerder hier verbleven, het bleek een schot in de roos. Mooi opgezet, ruime kamer, heel rustig. Met onze contactpersoon Komang de scholen bezocht, alles gechecked, foto’s genomen, de formulieren met tekening en/of stukjes tekst in ontvangst genomen. En na elk bezoek de administratie weer bijgewerkt. Formulieren met foto of foto’s voor de sponsor in de juiste envelop en de gegevens in de database invoegen. Ook op z’n tijd communiceren met Randy, want alles moet wel kloppen. Zonder onze database en zeker zonder Randy, zou het heel lastig worden om overzicht te houden over de 220 gesponsorde kinderen en al onze sponsoren!
Op zaterdag kwamen alle kinderen van de junior en senior high school naar Rini hotel. We hadden de eigenaresse, Ibu Rini gevraagd of dit kon, en dit was prima. Omdat dit inmiddels bijna zestig kinderen zijn, hadden we hiervoor een tijdschema opgesteld. Hetty en Ina waren inmiddels ook aangekomen in Lovina. Samen met Komang en Hetty, was de taakverdeling goed geregeld. Aangezien we ook een extra stimulans hebben ingebouwd voor leerlingen in klas 10 en 12 om hun Engels te verbeteren (extra geld), behoorde n.l. ook een kort gesprekje tot onze taken. Dat blijkt toch echt wel te werken. Het gaat om maar paar eenvoudige zinnetjes, zo streng zijn we absoluut niet. En daarnaast hadden we ook nog een extra verrassing voor de kids uit klas 10, de laptop. Het was een drukke, maar vruchtbare middag. Blije gezichten van zowel kids als ouders, en veel terima kasih’s voor alle sponsors natuurlijk. Soms ook vergezeld van zakken fruit, maar dat kunnen we helaas niet voor jullie meenemen 😊.
Maandag stond nog één lagere school in Anturan op het programma, en ook dat verliep soepeltjes.
Op weg naar Amed aan de oostkust, hebben we nog een sponsorkind bezocht, dat sinds twee jaar in een kindertehuis zit, en op een andere school moest. Dit ligt nogal uit de route, maar we konden de school bezoeken samen met Ari, onze contactpersoon voor Munduk Bestala (waar hij eerst dus woonde). We hebben ook het kindertehuis bezocht, waar Ari zich zo voor inzet, en waar hij nu woont. Daar werden we alle drie wel emotioneel van. En hebben ter plekke ook wat geld gedoneerd.
Na een paar dagen Amed, door naar Ubud, waar nog een viertal kinderen worden gesponsord. Hoewel, kinderen, één van deze vier is Emmawatti, inmiddels een mooie jonge vrouw van 18, die al jaren door Hetty wordt gesponsord. Ze heeft in juli haar middelbare school afgemaakt, en zit nu op de ‘’universiteit’’, dat wil zeggen een beroepsopleiding voor verpleging. Dat kost aanzienlijk meer dan de middelbare school, wel ca. 800 Euro in het eerste jaar alleen al (wel het duurste jaar ook blijkbaar). Normaal gesproken stopt de sponsoring na de middelbare school, omdat de kosten dan zoveel hoger worden. Maar Hetty wilde haar graag blijven helpen en dankzij het geld dat ze op haar feest van afgelopen juni van de gasten heeft ontvangen, kunnen we haar blijven ondersteunen.
Onze laatste stop was Sanur, en daar nog sponsorkind Ari met zijn ouders bezocht (ook zijn school in Kuta), die al jaren door Harm (broer Tjeerd) en Marion wordt ondersteund. Alle brieven met informatie zijn inmiddels gepost, dus we hopen dat alle sponsors dit in goede orden zullen ontvangen. We hopen dat jullie het weer leuk vinden om de updates van jullie kind of kinderen te ontvangen. Soms krijgen we van sponsors vragen om meer gedetailleerde of meer frequente updates, maar dat is voor ons echt niet mogelijk. Als ik hier drie tot vier weken ben om alles te regelen, kan ik alle kinderen en ouders ontmoeten, praat met mensen op school en check alles met hen of de contactpersonen. Maar nog uitgebreider informatie of tussentijdse updates is echt niet te doen, dan zou je hier moeten wonen.
Het blijft prachtig werk om dit namens alle sponsors te mogen doen, en de kinderen en hun ouders zijn heel blij met de steun. Dus namens hen opnieuw hartelijk dank! Terima Kasih banyak! En wie op enig moment Bali en zijn/haar sponsorkind wil bezoeken: wij horen het graag en kunnen afspraken maken en (reis)tips geven.
Groet,
Tjeerd en Hetty